نسرین ملک پور؛ دکتر مقصود اسمعیلی کردلر
چکیده
این مقاله ادبیات را به مثابه تاریخ با تاکید بر نقش ادبیات داستانی مورد مطالعه قرار می دهد. برخی روایت ها شرح واقعی رویدادها در تاریخ و برخی بازتابی از آن رویدادهاست. درواقع، تاریخ و ادبیات برهمدیگرتنیده شدند. طوریکه می توان گفت که هیچ تاریخ نابی وجود ندارد که عاری از عنصر تخیل بوده و حقیقت محض را به ما بنمایاند. چون خودآگاهی نویسندگان ...
بیشتر
این مقاله ادبیات را به مثابه تاریخ با تاکید بر نقش ادبیات داستانی مورد مطالعه قرار می دهد. برخی روایت ها شرح واقعی رویدادها در تاریخ و برخی بازتابی از آن رویدادهاست. درواقع، تاریخ و ادبیات برهمدیگرتنیده شدند. طوریکه می توان گفت که هیچ تاریخ نابی وجود ندارد که عاری از عنصر تخیل بوده و حقیقت محض را به ما بنمایاند. چون خودآگاهی نویسندگان تاریخ همواره معطوف به گفتمان قدرت است و قدرت پیوسته در میان مسائل زیاد، کنترل خود را روی تاریخ اعمال کرده است. از سوی دیگر ادبیات نیز مستقل از تاریخ نیست ، نویسندگان فارغ از اینکه در چه ژانری می نویسند، در آثار خود همواره رنگ و لعاب عصر خود را منعکس می کنند و گاه رویداد هایی را روایت می کنند که عامدا توسط قدرت نادیده گرفته می شوند یا با سکوت مطلق روبرو می شوند. دوازده سال بردگی مثال واضحی از ادبیات به مثابه تاریخ است، زیرا این اثر تلاش می کند زاویه های ناگفته تاریخ را با زبانی ادبی بیان کند. این مقاله، جدایی ناپذیری و مکمل هم بودن ادبیات و تاریخ را در دوازده سال بردگی و فلیم اقتباس شده از آنرا مورد بررسی قرار می دهد.
